Babciu, dziadku… Jak to wtedy było?

„Jak to wtedy było?” to gra planszowa w opowiadanie historii z życia swojej rodziny, odkrywanie nieznanych nam tajemnic, wydarzeń, które skrywają w szczególności najstarsi członkowie rodziny. Gra sprawia, że przenosimy się jak w wehikule czasu w lata młodości uczestników zabawy. Opowiadanie barwnych i nieznanych historii powoduje, że wszyscy z wypiekami słuchają opowiadania dziadka o wykopkach, butach Relaksach czy pochodach 1-majowych.

Gra przeznaczona jest od 2 do 12 osób, od 6 roku życia. W szczególności kierowana jest do rodzin wielopokoleniowych, aby przy jednym stole zasiedli babcia, dziadek, rodzice i wnuki. Taki był zamysł autorki, choć bez problemu można zagrać i opowiadać historyjki w gronie zupełnie nie znanych sobie osób. Gra ma wymiar integracyjny i umożliwia w łatwej i zabawnej formie przywołanie w nas wspomnień.

Zasady gry

Zawartością gry są: talia kart z fotografiami i talia kart z pytaniami, plansza oraz pionki. Na początku rozdajemy każdemu z graczy po 5 kart z fotografiami, które są w stylu retro i ukazują życie w Polsce w latach 1945-1989. Pionki i karty z pytaniami układamy na planszy w odpowiednich miejscach.

Gra dzieli się na dwa etapy: opowiadanie historii i odpowiadanie na pytania. W etapie opowiadania, każdy z graczy mówi jedną lub kilka opowieści, które kojarzą mu się z otrzymanymi fotografiami. W swojej turze gracz wykłada jedną z kart, które trzyma w ręku i opowiada swoją historię z nią związaną.  Po tym etapie, kiedy każdy z graczy wyłoży przed sobą od 1 do 3 kart zaczyna się runda pytań. Jeden z graczy ciągnie z zakrytego stosu z kartę z pytaniem, czyta ją na głos i stara się na nie odpowiedzieć. Jeżeli odpowiedź jest prawidłowa zdobywa punkt i przesuwa swój pionek na torze punktacji. Gra kończy się w momencie, jeżeli któryś z graczy dotrze jako pierwszy do mety.

Pytania dzielą się na dwie kategorie: osobiste i przechodnie, ale wszystkie odwołują się do opowiadanych wcześniej historii. Na przykład: Jakie jedzenie pojawiło się w opowieściach? lub Jakie zwierzę pojawiło się w opowieściach? Gracz musi odnieść się bezpośrednio do konkretnej historii i gracza, który ją opowiedział. Jeżeli gracze zaakceptują odpowiedź gracz zdobywa punkt.

Wrażenia

Jest to przemiła i przesympatyczna gra, w której gracz się świetnie bawią w opowiadanie historii z życia. Nasze pierwsze rozgrywki dostarczyły wiele emocji, w szczególności dzieciom, które z zapartym tchem słuchały historyjek i dopytywały się o szczegóły. Wydawałoby się, że w tak świetnej zabawie niepotrzebne są punkty, choć dają poczucie rywalizacji i są potrzebne szczególnie dla dzieci.

Jedną rzecz moi zdaniem można byłoby dodać do zasad, aby gracz odpowiadający na pytanie nie mógł odnieść się do swoich opowieści. Usprawni to rozgrywkę oraz zmusi innych graczy do uważnego słuchania. Moim ulubionym wariantem gry jest ten, w którym fotografie, do których opowiadamy historię, leżą przed nami zakryte i jest ich minimum 4. Wtedy poziom gry jeszcze bardziej wzrasta i trudniej jest sobie przypomnieć, który gracz i co opowiadał.

Podsumowując

Gra pomaga, stymuluje snucie opowiadań, zdjęcia pomagają w odtworzeniu nieznanych historii z życia osób grających.

Grę polecam w szczególności jako prezent dla babci i dziadka, aby zachęcić ich do gier oraz wspólnego spędzania czasu wolnego.

Okiem współgracza 

Opinia Jadwigi Wiechowskiej – 68 lat (mojej mamy i jednocześnie babci): Jestem pod wrażeniem tej gry. Zarówno mnie jak i mojej rodzinie gra się bardzo spodobała.  Mogliśmy się otworzyć przed swoimi bliskimi. Opowiadane przez wszystkich historie były ciekawe i świetnie się przy nich bawiliśmy. Mogliśmy powspominać zdarzenia  sprzed lat, o których na co dzień się nie rozmawia. Wnuki z zainteresowaniem słuchały opowieści z młodych lat babci i dziadka. Dowiadywały się o zdarzeniach z naszego życia, kiedy byliśmy ich rówieśnikami. Polecam  grę rodzinom wielopokoleniowym będą się świetnie przy niej bawić i rozwijać relacje rodzinne.

Opinia Ani Wiechowskiej 12 lat (mojej córki): Lubię słuchać niezwykłych opowiadań, tak mało mam okazji je poznawać. Gra planszowa „Jak to wtedy było?” dała mi taką możliwość. Z wielką przyjemnością w nią zagrałam i słuchałam zabawnych historyjek w wykonaniu taty i babci. Świetnie się prze niej bawiłam i chętnie do niej wrócę.

Grę do recenzji przekazało wydawnictwo: Pharm Monika Koprivova